Η μετάφραση του πιο κάτω άρθρου από το βιβλίο «Cinquantenario 1959-2009, Club Italiano Epagneul Breton» αποτελεί αφιέρωμα σε έναν από τα «ιερά τέρατα» της ιστορίας σχετικά με την εξέλιξη των Επανιέλ Μπρετόν ο οποίος με το πάθος του και τις γνώσεις του για την φυλή ενέπνευσε πολλούς να τον ακολουθήσουν στο δρόμο προς τη φυλή αυτή και την δημιουργία μέσα από την εκτροφή του τέλειου Επανιέλ Μπρετόν.
Μια βραδιά με τον Bruno Ferrari Treccate
Δύο ώρες χαώδους συμφόρησης στη μεγαλούπολη του Μιλάνου, ορισμένα τηλεφωνήματα για να καταλάβω που είχε χαθεί ο σύντροφος αυτής της μικρής περιπέτειας «ο ιστορικός χρονογράφος» έπειτα σιγά σιγά στην οδό Vigevanese άρχισε να διαλύεται η μεγάλη συμφόρηση και φθάνει το Ticino.
Είναι 18:30 όταν φθάσαμε στο τόπο του ραντεβού με τον Bruno Ferrari Treccate, τρία τέταρτα της ώρας νωρίτερα από ό,τι συμφωνήσαμε τηλεφωνικώς…Η επιθυμία να βυθιστούμε στις ιστορίες και αναμνήσεις του Bruno ήταν τόσο μεγάλη που φυσικά πήραμε τον απαραίτητο χρόνο γι’ αυτή την συνάντηση.
Να μας λοιπόν στην έδρα του συνδέσμου κυνοφιλίας της Lomellina, 46 χρόνια ιστορίας σε δύο αίθουσες όπου αναπνέεις τον αέρα της κυνοφιλίας άλλων καιρών και πραγματικού πάθους.
Μας υποδέχθηκε η κα Giampiera, η σύζυγος, απασχολημένη με την μεταβίβαση ενός σκύλου ενδεικτικό του πόσο ακόμα είναι δραστήρια η έδρα της ENCI .
Είναι φυσικό ότι δεν πρόκειται να μείνουν όλα όσα θα συζητήσουμε, αλλά είναι μεγάλη η επιθυμία (η δίψα) να αντιληφθούμε, να γνωρίσουμε πώς, ποιός και πότε…
Τέλος πάντων, αφού ξεπεράστηκαν οι αρχικές χρονοτριβές και ο φυσικός εντυπωσιασμός που νοιώθει κάποιος μπροστά σ’ εκείνο, στον οποίον υπακούοντας στο πρώτο αίσθημα ενός πάθους που γεννιέται μέσα σου έγραψες ένα γράμμα για να γίνεις μέλος, πριν ένα εκατομμύριο χρόνια, βυθιζόμαστε χωρίς ακριβές σχεδιάγραμμα σ’αυτή την μετατόπιση του χρόνου.
Ο δημιουργός είναι αυτός με τις αναμνήσεις που ξεκινούν από τον Cav. Carlo Bionda ένα άνθρωπο προικισμένο με μεγάλα πάθη και ικανότητες μετάδοσης έμπνευσης και δημιουργία… Στον πρώτο πρόεδρο του κλαπ Giuseppe Rezza από την Γένοβα που εξελέγη… χάρις στον μεγάλο ζήλο του να δημιουργεί και η μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε μέσα στην ζωή του κλαπ… και υπεράνω όλων ήταν (έκφραση) ο αντιπρόεδρος του πιο δυνατού και διαρθρωμένου πυρήνα που μπορούσε να υπάρξει στην Ιταλία τον καιρόν των Bretonisti: η Liguria.
Θα πρέπει να ήταν παράξενη κατάσταση στα μάτια του υιού Roberto, ο οποίος μπαίνοντας στο γραφείο για να χαιρετίσει, αφού τελείωσε την ημέρα του στο κτηνιατρικό ιατρείο, βρίσκει τον πατέρα του να διηγείται για πρόσωπα και σκύλους και δύο προσωπικότητες να κρέμονται από τα χείλη του, σαν παιδιά που ακούν μύθο.
Ο Bruno είναι σαν ορμητικός που τροφοδοτημένος φουσκώνει και ξεχειλά, τόσο είναι το πάθος του…
Ο Cav. Umberto Marangoni παρουσιάσε τον Bruno στους κυναγωγούς, και είχε το προτέρημα εκτός από του να διαλέγει με μεγάλη ικανότητα και προσοχή να μπορεί να καταστήσει την ράτσα δημοφιλή στα μάτια του πλήθους, στιγματίζοντας τα στερεότυπα και παρουσιάζοντας την στους ιταλούς κυνηγούς. Να ανοίξω μια μπουκάλα κρασί? Εκείνη την στιγμή φθάνει μια κλήση στο κινητό τηλέφωνο από το Nazio Mari… θέλει να τον χαιρετήσει…
Αμέσως μετά που φλυάρησε με τον Μari…τον Νazio Mari τον θυμάμαι καλά είχε ένα καλό σχολείο με τον καθηγητή Bordini από την Val Parma, εκείνο το αγόρι καταλαβαίνει από μορφολογίες και Breton, θα έπρεπε να κρίνει περισσότερο.
Ο καθηγητής Mazza, άλλος πρόεδρος, μεγάλος φίλος του Cav. Marangoni…ήταν η εποχή που προσπαθούσαν να ιδρύσουν το κλαπ οι εγγεγραμμένοι ήταν λίγοι αλλά όλοι ένθερμοι υποστηριχτές, η συνεργασία ανάμεσα στους (εκτροφείς) εκπαιδευτές ήταν αρκετά δυνατή και δεν ήταν σπάνιο να υπάρχουν διασταυρώσεις που είχαν στόχο να καλυτερεύσουν τα γενότυπα…
Φυσικά ο ανταγωνισμός υπήρξε πάντοτε αφοί όλοι επιθυμούσαν να πρωτεύσουν… και στα δικά μου χρόνια υπήρξαν προβλήματα… το σημαντικό είναι να κρατήσουμε όλη την προσοχή στο εστιακό σημείο του πάθους μας που είναι η ανάπτυξη και η βελτίωση της ράτσας. Να καλλιεργηθούν, να μορφωθούν πρόσωπα που είναι προικισμένα με πραγματικό πάθος και να απομονωθούν οι πονηροί (το χάος).
Και έτσι μεταξύ ενός ζευγαρώματος και μιας γέννας, από την οποία η σύζυγός του ιδιοκτήτη του αρσενικού σκύλου απέσπασε τα δύο πιο όμορφα σκυλάκια μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς το εστιατόριο διότι απόψε η Κυρία θα πάει να τραγουδήσει στο μοναστήρι της κλαουζούρας …διαφορετικά δεν πηγαίνει κανένας…
Είναι περιττό να το πούμε, ότι τα πιάτα του δείπνου αποτελούνταν από τα δικά μας, bonarda, Breton, ιδέες ακόμη ζωντανές και φωτισμένες σχετικά με την κρίση των νέων σκύλων κατά την οποία πρέπει να ενισχυθεί η ισορροπία των δεξιοτήτων και συμπεριφοράς και το πάθος πριν ακόμη από την εκγύμναση.
Και ακόμη σαν ένας ορμητικός ποαμός, οι συζητήσεις, οι διαχωρισμοί και οι συμμαχίες στα 18 χρόνια της προεδρίας, στα διοικητικά συμβούλια μια εισαγωγή της μορφολογικής και λειτουργικής επαλήθευσης που την μελέτησε με το Ascanio Banchelli, άνθρωπο σκέτο και χωρίς συμβιβασμούς…μία μορφολογική εξακρίβωση των φυσικών ικανοτήτων στο τερρέν και σύμφωνα με αυτόν δεν υπήρχε ούτε στην Γαλλία (σήμερα πιθανόν να υπάρχει το ΤΑΝ).
Θυμάται λεπτομερώς κατά την διεξαγωγή του γύρου, πρόβες ορισμένων ιδιαίτερων παρουσιάσεων που ο ίδιος οδήγησε και που έκρινε κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως κριτής.
Ύστερα από χίλιες παρακλήσεις εκ μέρους μας με μια εφηβική αμηχανία ενωμένη με ειλικρινή συγκίνηση θα ψάξει και θα μας δείξει, περασμένα τα μεσάνυχτα, το γράμμα με το οποίο του είχε απονεμηθεί ο τίτλος του κριτή ζητώντας μας να του υποσχεθούμε ότι δεν θα το δημοσιεύαμε διότι «ποιόν θέλετε να ενδιαφέρει?» όπως ανέφερε.
Μεγάλη και αισθητή ήταν η φιλία που τον συνέδεε με τον Ascanio Banchelli, ένα όραμα που κατά την διάρκεια της κουβέντας μας εβγήκε έξω πολλές φορές εις ένδειξη του πόση επιρροή είχε ο περίφημος δικηγόρος στο κύκλο των μπρετονιστών στην Ιταλία.
«Ένοιωθε αυστηρότητα και αγάπη γι’ αυτή την ράτσα, ονειρευόταν το τέλειο Breton, εκτροφείς και φίλοι έπρεπε να ακολουθήσουν τον δύσκολο και ανιαρό δρόμο της αυστηρής επιλογής και όχι της εμπορικής.
Η ράτσα ήταν το πιστεύω του σε αντίθεση με την υπερβολική ποσότητα που υπήρχε στην αγορά…» ανέφερε ο Bruno.
Στιγμές ζωής που εμπλέκουν προσωπικότητες της κυνοφιλικής φήμης όπως ο Guy Morin, Covolo,…που συνδέθηκαν με βάπτισμα του υιού του Morin εξ΄αιτίας της φιλίας μεταξύ των συζύγων τους αλλά χωρισμένοι αναπόφευκτα στα τερρέν εξ’ αιτίας των μπρετόν τους.
Έτσι περνά πολύ γρήγορα η βραδιά και στη έξοδο του εστιατορίου ανακαλύπτουμε ότι παρά την διαφορά της ηλικίας φάνηκε πιο γρήγορος από εμάς και παρ’όλες τις επιμονές μας η νεαρή ιδιοκτήτρια του εστιατορίου δεν θέλει επ’ουδενί λόγο να αντισταθεί στο θέλημά του … «το καπέλλο κύριε Πρόεδρε αλλά …και οφείλετε να μου το ανταποδώσετε!».
Επιστρέφουμε στο σπίτι ενώ μας διηγείται ότι ήθελε να οργανώσει μια έκθεση αλλά δεν κατορθώνει να βρεί το τόπο που να έχει επίσης χώρο στάθμευσης για τόσα πολλά αυτοκίνητα και ότι θα πήγαινε ευχαρίστως να κρίνει στην Toscana παρόλα τα χιλιόμετρα και τη μεγάλη κίνηση.
Και η τελευταία εικόνα πριν την διαδρομή των 200 χιλιομέτρων για να επιστρέψουμε σπίτι είναι ο Bruno ο οποίος η ώρα μισή το πρωί μετά που μας ρώτησε εάν θέλαμε να ανοίξει εκείνη την μπουκάλα από κρασί λέει στους Breton του «κάντε σιωπή διαφορετικά παίρνω το ξύλο…».
Ευχαριστούμε Bruno Ferrari Treccate, γι’ αυτή την φανταστική βραδιά, ευχαριστούμε για ό,τι έκανες για τα Breton και για το κλαπ μας.
Την ερχόμενη φορά θα ανοίξουμε εκείνη την μπουκάλα του κρασιού… μα αυτή τη φορά εσύ θα είσαι ο προσκεκλημένος μας!
Μετάφραση από το βιβλίο «Cinquantenario 1959-2009, Club Italiano Epagneul Breton» με την επίβλεψη και καθοδήγηση του κ. Πέτρου Α. Μιχαήλ, Προέδρου Ο.Ε.Μ.Κ..