«Ο τρόπος απελευθέρωσης των περδικιών είναι παράνομος, είναι αντίθετος με τους σκοπούς του Ταμείου Θήρας, δεν βοηθά στην εξύψωση του κυνηγετικού αθλήματος και δεν οδηγεί στον εμπλουτισμό του θηράματος αλλά στην εκτέλεσή του».
Το άρθρο 3(1)(γ) του περί Ταμείου Θήρας Νόμου (158/90) προνοεί τα εξής:
(1) Για σκοπούς προστασίας, ανάπτυξης και διαχείρισης των θηραμάτων και άγριων πτηνών και εξύψωσης του κυνηγετικού αθλήματος καθιδρύεται ειδικό ταμείο που καλείται «Ταμείο Θήρας», από το οποίο μεταξύ άλλων θα χρηματοδοτούνται:
(α) .......................................................................................................................
(β) .......................................................................................................................
(γ) η δημιουργία και λειτουργία εκτροφείων θηραμάτων και η απελευθέρωση τους για εμπλουτισμό. ............................................................................................................................
............................................................................................................................
Εδώ και αρκετά χρόνια γίνονται προσπάθειες για εμπλουτισμό της άγριας πέρδικας με την απελευθέρωση χιλιάδων περδικιών 2 - 3 μήνες ή 1 μήνα ή ακόμη και μερικές ημέρες πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου οι οποίες όμως προσπάθειες καταφανέστατα δεν είχαν μέχρι σήμερα οποιοδήποτε ουσιαστικό αποτέλεσμα αφού είναι κοινά παραδεχτό μεταξύ των κυνηγών ότι το θήραμα αυτό κάθε χρόνο βρίσκεται σε χειρότερη πληθυσμιακή κατάσταση από την προηγούμενη χρονιά ή στην καλύτερη περίπτωση στα επίπεδα της προηγούμενης χρονιάς.
Η επιμονή εδώ και χρόνια των αρμοδίων να τοποθετούνται σε κλούβες 100 - 150 ή και περισσότερα περδίκια για κάποιο χρονικό διάστημα πριν την απελευθέρωση τους αλλά και μετά την απελευθέρωσή τους ο τρόπος διαχείρισης τους σε καμία περίπτωση δεν πέτυχε τον εμπλουτισμό της άγριας πέρδικας. Αυτό που σίγουρα επιτυγχάνεται κάθε χρόνο είναι η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού αυτοκινήτων γύρω ή ακόμη και δίπλα από τις κλούβες την πρώτη Κυριακή και την πρώτη Τετάρτη της κάθε κυνηγετικής περιόδου με «κυνηγούς» (βάζω αυτή την λέξη σε εισαγωγικά διότι θεωρώ ότι προσβάλλουν το κυνηγετικό άθλημα όσοι καραδοκούν έξω από τις κλούβες για να εκτελέσουν περδίκια) που γνωρίζουν ότι τα περδίκια αυτά βρίσκονται πολύ κοντά ή γύρω από το σημείο αυτό με αποτέλεσμα σε δύο κυνηγετικές εξορμήσεις να εξοντώνονται ή καλύτερα να εκτελούνται. Έχω χρησιμοποιήσει αυτές τις δύο λέξεις «εξοντώνονται» και «εκτελούνται» διότι περιγράφουν ακριβώς το τι γίνεται την πρώτη Κυριακή και την πρώτη Τετάρτη της κάθε κυνηγετικής περιόδου γύρω από τους πυρήνες που έχουν απελευθερωθεί τα περδίκια αυτά αφού είναι εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία, δεν έχουν προσαρμοστεί με το νέο τους περιβάλλον και η διαδικασία από την οποία πέρασαν μέχρι να απελευθερωθούν τα έκανε τόσο «χαζά» (τα χαρακτηρίζω έτσι διότι είναι εύκολος στόχος) που ακόμα και μετά τον τουφεκισμό τους επιστρέφουν και πάλι κοντά στην κλούβα με αποτέλεσμα όσα γλύτωσαν από τους πρώτους ντουφεκισμούς των «κυνηγών» που επέδραμαν γύρω από τις κλούβες να εξοντωθούν και αυτά στην επόμενη επιδρομή. Χαρακτηρίζω την τακτική αυτή των κυνηγών που σταθμεύουν τα αυτοκίνητά τους 10, 20, 30 ή 100 μέτρα από την κλούβα ως «επιδρομή» διότι δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση του αθλήματος του κυνηγίου η ενέργεια αυτή αλλά αποσκοπεί αποκλειστικά στην εκτέλεση όσον γίνεται μεγαλύτερου αριθμού περδικιών ούτως ώστε το βράδυ της πρώτης Κυριακής να καυχιόνται στην οικογένεια τους και στους φίλους τους ότι ντουφέκισαν 8 - 10 ή και περισσότερα περδίκια χωρίς βέβαια να τους λένε ότι πριν ξημερώσει ήταν με αυτοκίνητο τους έξω από την κλούβα.
Βέβαια στο αδίκημα που διαπράττεται με την μαζική εκτέλεση δεκάδων χιλιάδων περδικιών της κλούβας την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο ηθικός αυτουργός για την εφαρμογή αυτής της μεθόδου απελευθέρωσής τους που δεν είναι άλλος από όλους τους αρμόδιους φορείς που εισηγούνται και εφαρμόζουν αυτήν την μέθοδο γνωρίζοντας φυσικά ότι κανένας εμπλουτισμός δεν γίνεται αλλά αυτό που γίνεται είναι αυτό που περίγραψα πιό πάνω και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Εδώ βέβαια γεννάται το εύλογο ερώτημα προς όλους τους αρμόδιους εμπλεκόμενους φορείς για την εφαρμογή αυτής της μεθόδου: Θέλουν πράγματι να υπάρξει εμπλουτισμός με την σημασία της λέξεως ή απλώς κάθε χρόνο να σπαταλώνται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για την εφαρμογή της μεθόδου αυτής «εις το όνομα του εμπλουτισμού» απλώς και μόνο για να δοθεί η ευχαρίστηση στους «κυνηγούς» σε 1 - 2 κυνηγετικές εξορμήσεις να εκτελέσουν μαζικά με αυτό τον τρόπο χιλιάδες περδίκια και κάθε χρόνο να επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο; Την απάντηση την αφήνω στην κρίση σας.
Ξεκίνησα το άρθρο αυτό κάνοντας αναφορά στο άρθρο 3(1)(γ) του Νόμου 158/90 ούτως ώστε να θέσω υπόψη σας τους σκοπούς για τους οποίους ιδρύθηκε το Ταμείο Θήρας και να προβληματιστούμε αν οι σκοποί αυτοί εκπληρώνονται με τον τρόπο «εμπλουτισμού» (βάζω την λέξη αυτή σε εισαγωγικά διότι πιστεύω ότι εμπλουτισμός με την σημασία της λέξης δεν γίνεται) και την μετέπειτα διαχείριση που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια δηλαδή την συγκέντρωση σε κλούβες 100, 150 ή και περισσότερων περδικιών και την απελευθέρωση τους 1, 2, 3 μήνες ή ακόμα και μερικές μέρες πρίν την κυνηγετική εξόρμηση.
Με τα όσα έχω αναφέρει πιό πάνω πιστεύω έχετε αντιληφθεί πλήρως την θέση μου η οποία δεν είναι άλλη από το ότι ο τρόπος απελευθέρωσης των περδικιών και η μετέπειτα διαχείρισής τους στο νέο τους περιβάλλον δεν οδηγεί σε εμπλουτισμό της άγριας πέρδικας αλλά:
1. Σε προσβολή και περιφρόνηση και όχι «εξύψωση του κυνηγετικού αθλήματος» παραβιάζοντας το άρθρο 3(1)(γ) του Ν.158/90.
2. Στην κακή διαπαιδαγώγηση των νέων κυνηγών αφού μαθαίνουν από τους παλαιότερους κυνηγούς ότι η πιό εύκολη μέθοδος για να ντουφεκίσεις 8, 10 ή και περισσότερα περδίκια και το βράδυ να καυχιέσαι για το επίτευγμά σου είναι να πας την πρώτη Κυριακή και την πρώτη Τετάρτη της κυνηγετικής περιόδου έξω από κάποια κλούβα της επιλογής σου και όταν χαράξει (ή ακόμα και προηγουμένως) να εκτελέσεις αυτά τα «χαζά» περδίκια που κάποιοι αρμόδιοι είτε εκ προθέσεως είτε από αμέλεια τα άφησαν «χαζά» αφού σε καμία περίπτωση η συμπεριφορά τους δεν είναι η ίδια με αυτή των γηγενών άγριων πληθυσμών της περιοχής και επιπλέον παραμένουν προσκολλημένα στην κλούβα απ΄όπου ελευθερώθηκαν αφού συνεχώς βρίσκονται πολύ κοντά σ΄αυτή ή σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων.
3. Στην δημιουργία κινδύνου για πρόκληση ατυχημάτων αφού συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός αυτοκινήτων και συνεπώς μεγάλος αριθμός κυνηγών αναλογικά σε μικρό χώρο οι οποίοι στην προσπάθεια τους να κινηθούν όσο πιό γρήγορα στην περιοχή όπου βρίσκονται τα περδίκια γύρω από την κλούβα για να εκτελέσουν όσο πιό πολλά γίνεται ξεχνούν ή αδιαφορούν για τους κανόνες ασφάλειας που πρέπει να εφαρμόζουν.
4. Στην πλήρη αποτυχία της μεθόδου απελευθέρωσης των περδικιών αφού κανένας ουσιαστικός εμπλουτισμός δεν επιτυγχάνεται με την μέθοδο αυτή διότι τα περδίκια που απελευθερώνονται εκτελούνται το αργότερο μέχρι την δεύτερη κυνηγετική εξόρμηση αν όχι από την πρώτη κατά παράβαση του άρθρου 3(1)(γ) του Ν.158/90 το οποίο προβλέπει ότι στους σκοπούς του Ταμείου Θήρας είναι η «προστασία, ανάπτυξη και διαχείριση των θηραμάτων» . Επίσης η εν λόγω μέθοδος απελευθέρωσης των περδικιών παραβιάζει τον Ν. 152(Ι)/2003 για τον οποίο θα αναφερθώ πιό κάτω.
5. Δίνονται βάσιμα επιχειρήματα στους εχθρούς του κυνηγετικού αθλήματος να ισχυρίζονται ότι το κυνήγι σε καμία περίπτωση δεν είναι άθλημα αλλά σύνδρομο το οποίο ικανοποιείται με την μαζική εκτέλεση περδικιών έξω και γύρω από τις κλούβες. Επιπλέον η συμπεριφορά αυτή προκαλεί το δημόσιο αίσθημα αφού και αυτοί που είναι ουδέτεροι για το κατά πόσο το κυνήγι είναι άθλημα ή όχι όταν πληροφορηθούν τι γίνεται γύρω από τις κλούβες τις δύο πρώτες κυνηγετικές εξορμήσεις αμέσως εκφράζονται με τα πλέον αρνητικά λόγια για τους κυνηγούς.
Με την ευκαιρία της αναφοράς μου σε «μαζική εκτέλεση» κρίνω σκόπιμο όπως αναφερθώ και στον περί Προστασίας και Διαχείρισης Άγριων Πτηνών και Θηραμάτων Νόμο (Ν.152(Ι)/2003) όπου στο άρθρο 44(2) κάτω από τον τίτλο «Απαγορευμένα Μέσα και Τρόποι Θήρας» αναφέρονται τα εξής: «Απαγορεύεται η χρήση οποιουδήποτε μέσου, εγκατάστασης ή μεθόδου μαζικής ή μη επιλεκτικής σύλληψης ή θανάτωσης που μπορεί να προκαλέσει τοπικά την εξαφάνιση οποιουδήποτε θηράματος ή είδους άγριας πανίδας».
Έχοντας στο νου την πιό πάνω διάταξη εύλογα διερωτάται κάποιος αν η μέθοδος απελευθέρωσης των περδικιών, που περιγράφηκε πιό πάνω, «εις το όνομα του εμπλουτισμού» είναι ή όχι παράνομος και για το λόγο ότι οδηγεί στην «μαζική θανάτωση» δεκάδων χιλιάδων περδικιών σε δύο (αν όχι και μία) κυνηγετικές εξορμήσεις.
Η άποψη μου έχει αναφερθεί και πιό πάνω και δεν είναι άλλη από το ότι από την στιγμή που ο τρόπος απελευθέρωσης και η μετέπειτα διαχείρισης των περδικιών οδηγεί στη «μαζική θανάτωση» τους ή καλύτερα στη μαζική εκτέλεση τους, έστω και αν η απελευθέρωση γίνεται (δήθεν) για σκοπούς εμπλουτισμού, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί παράνομος η μέθοδος αυτή.
Δεν είμαι εμπειρογνώμονας (και ούτε επιθυμώ να κάνω τον ειδικό) για να εισηγηθώ τους τρόπους εμπλουτισμού της άγριας πέρδικας στην Κύπρο διότι αυτό είναι έργο ειδικών, επιστημονικών και ερευνητικών επιτροπών να το χειριστεί παρ΄όλο που, ως κυνηγός και από την εμπειρία που απεκόμισα από την συμμετοχή μου με τον Όμιλο Επανιέλ Μπρετόν Κύπρου σε διεθνείς διοργανώσεις αγώνων κυνηγετικών ικανοτήτων σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπου αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και έχουν δώσει λύσεις στη μείωση της άγριας πέρδικας, έχω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα αυτό αλλά δεν είναι το αντικείμενο του άρθρου αυτού γι΄αυτό επιφυλάσσομαι να αναφερθώ μελλοντικά στο θέμα αυτό.
Αυτό που θεωρώ προφανές και αντιλαμβάνομαι ως κυνηγός είναι ότι η μέθοδος που εφαρμόζεται εδώ και αρκετά χρόνια και την οποία περιέγραψα πιό πάνω δεν επιτυγχάνει ούτε στο ελάχιστο τον εμπλουτισμό της άγριας πέρδικας ή έστω αν έχει κάποιο αποτέλεσμα αυτό είναι τόσο αμελητέο που δεν αλλάζει ουσιαστικά το πρόβλημα της πληθυσμιακής μείωσης της πέρδικας στην Κύπρο. Επίσης ως νομικός θεωρώ τον τρόπο απελευθέρωσης των περδικιών ως παράνομο αφού οδηγεί στην «μαζική θανάτωση» τους αλλά και στην εξόντωση των άγριων περδικιών και άλλων θηραμάτων που υπάρχουν γύρω από τις κλούβες απελευθέρωσης αφού στα σημεία αυτά συγκεντρώνεται αναλογικά μεγάλος αριθμός κυνηγών σε μικρό χώρο. Επιπρόσθετος λόγος που θεωρώ την εν λόγω μέθοδο ως παράνομη και αντίθετη με τους σκοπούς του Ταμείου Θήρας είναι διότι σε καμία περίπτωση δεν επιτυγχάνει την «προστασία, ανάπτυξη και διαχείριση» της πέρδικας αλλά ούτε την «εξύψωση του κυνηγετικού αθλήματος» αλλά την προσβολή και περιφρόνησή του.
Εύχομαι το άρθρο αυτό να προβληματίσει όλους τους αρμόδιους, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και το Ταμείο Θήρας, ούτως ώστε να εφαρμοστούν οι κατάλληλες μέθοδοι εμπλουτισμού της άγριας πέρδικας και να τερματιστεί η παρανομία που διαπράττεται κάθε χρόνο πρίν την λήψη νόμιμων μέτρων σε εγχώριο και/ή ευρωπαϊκό επίπεδο από τους γνήσιους κυνηγούς (ή άλλους άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενους) που θεωρούν και θέλουν το κυνήγι να είναι και να παραμείνει άθλημα (με θεμιτούς και ηθικούς και όχι αθέμιτους και ανήθικους άγραφους κανόνες και συμπεριφορές) και η πέρδικα που τουφεκκάνε να συμπεριφέρεται σαν άγρια πέρδικα και όχι να συμπεριφέρεται «χαζά» καθισμένη μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από την κλούβα περιμένοντας τον μεγάλο «κυνηγό» να έρθει να την εκτελέσει.
Πέτρος Α. Μιχαήλ
Δικηγόρος